"Πότε θα μιλήσουμε για Τέχνη;"

Το 2011 βρέθηκα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου (ΔΣ) των Εργαστηρίων Τέχνης του Δήμου Καρδίτσας, ως πολίτης, μετά από πρόταση της Λαϊκής Συσπείρωσης (επικεφαλής: Χρήστος Τέγος).

Στην πρώτη συνεδρίαση του ΔΣ (12.05.11), σημείωνα στο ημερολόγιό μου: «όμορφος χώρος στην Αγορά». Προβλήματα διαχείρισης. 3 χρόνια χωρίς ΔΣ. 270 μαθητές, 9 δάσκαλοι. Απλήρωτοι υπάλληλοι 7 μήνες. Συμβάσεις αορίστου χρόνου, ωρομίσθιοι, μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών, απόδειξη δαπάνης Vs ΙΚΑ.

Παιδί όντας του δημοτικού θεατρικού εργαστηρίου (2003-2006) και νοσταλγώντας την αναγέννησή του, υποστήριξα τη λειτουργία ενός νέου. Το Σεπτέμβρη του 2011 προτιμήθηκε ο πολιτικά ορθός τίτλος «Εργαστήρι Θεατρικής Παιδείας» και σε διαφημιστικό έντυπο του Δήμου τον Οκτώβρη προτιμήθηκε η απάλειψή του. Τελικά, λειτούργησε τμήμα για παιδιά και εφήβους τις δύο επόμενες περιόδους, με μεγάλη επιτυχία.

Εισφορές Δήμου 2010: 210.000 ευρώ, 2011: 90.000 ευρώ, 2012: 112.000 ευρώ, 2013 (προϋπολογισμός): 118.000 ευρώ. Σύμφωνα με τροποποιημένο καταστατικό των Εργαστηρίων (2009) ο Δήμος όφειλε να συνεισφέρει με 245.000 ευρώ το χρόνο. Τα πράγματα άλλαξαν: «Δεν είναι Πρόνοια τα Εργαστήρια Τέχνης». «Όποιος θέλει να κάνει το χόμπι του, ας πληρώσει».

2011, 2012, αμοιβή ωρομισθίων: 16 ευρώ την ώρα.

2014;

Πόσο ελεύθερα μπορεί να έχει κάποιος/κάποια πρόσβαση στην Τέχνη ως δημόσιο αγαθό; Παραχωρείται η παροχή υπηρεσιών σε ευαίσθητους ευεργέτες; Σε ιδιωτικές επιχειρήσεις; Με ποιο αντίτιμο; Την κορνίζα ενός ευαίσθητου εθελοντή/εθελόντριας; Ενός πετυχημένου project manager?

σακαράκα στο σταθμό

Όπως τα όνειρα που άφησες αταξίδευτα δίπλα στις ράγες του τρένου και περίμενες μπας και φυσήξει και τα πάρει μαζί του το επόμενο βαγόνι.

Όπως οι ελπίδες που μακελεύτηκαν, τζάμια που θρυμματίστηκαν.

Καιρός να συνεχίσεις με τα πόδια.

Τέγος δήμαρχος

έγραψαν για το δήμαρχο:

-Θάνος Βλαστός, Συγκοινωνιολόγος, Καθηγητής ΕΜΠ / Μονάδα Βιώσιμης Κινητικότητας

δημοτικά εργαστήρια τέχνης

Αυτή η γωνιά στο κτίριο της δημοτικής αγοράς που χαζεύει κανείς, σαν περνά, καβαλέτα στημένα, κεραμικά, παιδικές ζωγραφιές και χρυσόσκονες αγιογραφίας.

 

διαβάστε την ανακοίνωση έναρξης τμημάτων

δείτε τα εργαστήρια 

_στην ηλεκτρονική σελίδα του δήμου, 

_στο Fb, 

_στον τοπικό τύπο

Αντιδρώντας στους Bourgeois & Maurice, θα έλεγα: "Go to Art School"

Bourgeois & Maurice @ Myspace Music

ακαδημία εφήβων

Ο Δήμος Καρδίτσας, φέρεται, ότι θα υποβάλει "μήνυση κατ' αγνώστων" για τις καταστροφές που έγιναν σε πλατεία ...  [πηγή 1, 2]

Τις μέρες αυτές ενεργοποιείται ομάδα πολιτών, χρησιμοποιώντας την ψηφιακή επικοινωνία, προκειμένου να ζητήσει την εφαρμογή του νόμου απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Μια ομάδα πολιτών, δηλαδή, διεκδικεί την εφαρμογή ενός νόμου.

Η Πολιτεία μοιάζει ξεχαρβαλωμένο πάρκο μέσα στο οποίο καλούμε τα παιδιά να περάσουν τα χρόνια τους, τους εφήβους να αναδείξουν τους προβληματισμούς τους. 

ολιγαρχικό καθεστώς

[μετεκλογικές σκέψεις]

Ήταν 2004, όταν σταμάτησα αιφνιδίως να γράφω στην ΠΑΤΡΙΔΑ. Ένα κείμενό μου τότε είχε ενοχλήσει ή/και παρανοηθεί/παρεξηγηθεί από τον τότε νομάρχη, που ζήτησε να αποκατασταθεί η αλήθεια του. Στο κείμενο αυτό, που μιλούσε για τη δύναμη συγκεκριμένων τοπικών μέσων ενημέρωσης έναντι των τοπικών αρχόντων, αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό ν' απορεί κανείς για τη μη συμμετοχή των νέων στην πολιτική ζωή του τόπου, τη στιγμή που διαπιστώνονται τέτοια φαινόμενα.

2010 κι η αποχή δυνάμωσε. Οι νέοι /οι νέες γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική. Οι πολίτες αισθάνονται πως η πολιτική είναι κάτι που διαβρώνει τον άνθρωπο, σαν κάτι που σε μολύνει. Κι οι πολιτικοί εμφανίζονται έτοιμοι να "μολυνθούν", προκειμένου ως σωτήρες και super heroes να σώσουν τον κόσμο.

Αισθάνομαι πως αυτό είναι ένα τέχνασμα που βολεύει εκείνους που έχουν δει την πολιτική σαν "χαρτοπαίγνιο".

Όσο πιο λίγοι ασχολούνται με την πολιτική και τα κοινά, τόσο πιο άσχημα θα γίνονται τα πράγματα. Ολιγαρχία, αγαπητοί μου κι αγαπητές μου. Ολιγαρχία.

"Καληνύχτα..."

"Αυτός Ο Κόσμος Δε Θ' Αλλάξει Ποτέ";!

[ακούστε την ιστορία του Κεμάλ]

Σας ευχαριστώ για την αγάπη και τις αναγνώσεις σας.

ώρες αναμονής

Δεν είναι οι σημερινές ώρες. Είναι οι ώρες αναμονής στην Καρδίτσα που δύσκολα περνούν. Ώρες που περιμένεις ώσπου να βρεις δουλειά, ώρες που περιμένεις κάνοντας όνειρα, ώσπου να έρθει η σειρά σου. Οι ώρες αγωνίας μέχρι να ανακοινωθούν τ' αποτελέσματα για του κόσμου τις εξετάσεις, ώρες αγωνίας - λεπτοδείκτες που σ' ακουμπούν, αφήνοντας πάνω σου ίχνη.

[ηχητική υποστήριξη: "οι ώρες" by Teo & ce_]

προ-καλπικές απορίες

Τελείωσε η (α') προεκλογική περίοδος.

Γιατί θέλουν όλοι/ες αυτοί/ες να γίνουν δημοτικοί σύμβουλοι; Γιατί ξοδεύουν τόσα χρήματα, τόση ενέργεια, τόσο χρόνο;

Πόσοι και πόσες από τους/τις ψηφοφόρους, όταν βρίσκονται πίσω από το παραβάν, βγάζουν από την τσέπη τους  "έτοιμο" ψηφοδέλτιο για να ψηφίσουν;

γλάστρα στάθμευσης

Και εγένετο ...κάρτα στάθμευσης. Πόσο πληρώνω για λίγες ώρες, αν αφήσω δυο γλάστρες κι ένα μηχανάκι;

"όμορφη πόλη"

Έτσι θέλαμε πριν χρόνια να ονομάσουμε ένα σύλλογο που θα είχε σαν σκοπό να οργανώνει συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής... Καθώς είχαμε επιστρέψει μόλις στην πόλη που μας φαινόταν μικρή, λέγαμε να την κάνουμε 'όμορφη', αγαπημένη.

"Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα"

[υπόλοιποι στίχοι]

[1η εκτέλεση]

[και με τη φωνή της Edith Piaf]

ζώα σκοτωμένα στους δρόμους

Κοκκίνησε η άσφαλτος. Ένα σκυλί χτυπημένο. Αυτοκίνητα το πηγαίναν από τη μια λωρίδα στην άλλη. Έχετε νιώσει το "γκουπ", καθώς το άψυχο κορμί χτυπά στο αυτοκίνητο;  

Νεκρή φύση. Κι εμείς διαλύουμε τη μάζα της, ώσπου να λιώσει, ώσπου να έρθουν τα μαύρα πουλιά να φάνε.

Υπάρχει κάποιος φορέας υπεύθυνος για να μαζεύει τα σκοτωμένα ζώα από τους δρόμους;

τα παιδιά του "δεν"

Είναι και νέοι, που μεσ’ από τον κάμπο με θυμό, μιλούν για μια πόλη που την αγάπησαν αλλά δεν τους λυπήθηκε, τη θεωρούν "αστυνομοκρατούμενη" (:δημοτική αστυνομία, σχολή αστυφυλάκων, στρατονομία) και τα βράδια βάφουν τοίχους, πυροβολούν με στίχους σε ρυθμούς hip-hop. 

Είναι τα παιδιά που δε μασάν τα λόγια τους. Ακούτε που μας φωνάζουν;!

[κι άλλοι τοίχοι]

[κι άλλοι στίχοι]

εργατικές πολυκατοικίες

 Οι πρώτες εργατικές κατοικίες της πόλης στέκονται στη νότια πλευρά της σαν σκηνικό ταινίας. Η αρχιτεκτονική του αστικού μας τοπίου είναι ένα σημαντικό κομμάτι της αισθητικής αλλά και της ποιότητας της ζωής. Απασχολεί συχνά και ειδικούς επιστήμονες αλλά περισσότερο τους ένοικους αυτών.

[υπάρχει κι αυτή η εκδοχή... εν Βαρσοβία]

συζητήσεις γύρω από ξυλόσομπα

Στον τοίχο χάρτης με τους πρωθυπουργούς της χώρας, τιμοκατάλογος, χειρόγραφη ανακοίνωση "Απαγορεύεται το κάπνισμα"... Μια ανακοίνωση που καπνίζεται πλέον και μια ξυλόσομπα για να ενωθούν χέρια γύρω της, κυκλικά και ν' ανοίξουν συζητήσεις.

Μόνο που ...γυναίκες ελάχιστες. Τρεις πλανόδιοι ασιάτες με ζώνες, σακάκια και άλλα είδη προς πώληση περνούν απέξω. Ακαταλαβίστικα "ελληνικά" γι' αυτούς οι "εκλογές", οι "συνδυασμοί".

τσιγγάνοι στο Μαύρικα

φωτογραφία από παλιότερη ανάρτηση [ΔΕΙΤΕ]

Πόσο εύκολο είναι να είσαι τσιγγάνος στην Καρδίτσα; Η φωνή σου ακούγεται μόνο από το μεγάφωνο του αυτοκινήτου: "Όλα τα παλιά μαζεύω..."  Όλα τα άχρηστα, τα απομεινάρια, τα περισσεύματα είναι για σένα στην κοινωνία μας. Καμιά φορά ξεχνάς και τη φωνή σου, όταν υποδύεσαι πως δε μιλάς, καθώς ζητιανεύεις.

Τσιγγάνοι δεν κατοικούν μόνο στους Σοφάδες.

δρόμοι - φίδια

Κι αν στα βουνά οι δρόμοι είναι αδιάβατοι το χειμώνα, λόγω καιρικών συνθηκών, στον κάμπο είναι δρόμοι - φίδια, με επικίνδυνες στροφές. 

Δύσκολο πράγμα να είναι κανείς ευθύς, ε;!

"δρόμος αδιάβατος κατά τους χειμερινούς μήνες"

(πινακίδα σε ορεινό χωριό)

Απ' όλα έχει ο νέος Δήμος Καρδίτσας: λίμνη, βουνά, κάμπο, αστικό κέντρο. Ένα μεγάλο πεδίο δραστηριοποίησης και ανάπτυξης σε ένα ευρύτατο φάσμα.

 Κι η φωνή των ανθρώπων που ζουν στα ψηλά βουνά: "Μη μας ξεχνάτε!"

επίμονοι & απαιτητικοί παππούδες

Στη λεγόμενη τρίτη ηλικία μειώνεται ο φόβος του "τι θα πει ο κόσμος για μένα". Δε νοιάζονται πια να "χτίσουνε" μια καλή εικόνα. Δεν τους ενδιαφέρει η κατάκριση. Κι έτσι, σαν να κλείνει ο κύκλος της ζωής τους και πλησιάζουν στον παρορμητισμό / αυθορμητισμό τους την πρώτη ηλικία. Ώρες ώρες νομίζεις πως βαρέθηκαν την επικάλυψη της αστικής ευγένειας που χρόνια ενδύθηκαν και λατρεύουν πλέον τον κυνισμό.

Εξάλλου, βλέπουν τους νεώτερους σαν νεοφερμένους στο παιχνίδι της ζωής και με αγάπη τους μιλούν "στα ίσα". Δεν έχετε ακούσει κάτι γιαγιάδες αθυρόστομες; Κάτι παππούδες επίμονους;

-Πάρε!

-Θέλω να μου πεις...

-Θέλω να μου υποσχεθείς...

χαμένες συλλογικότητες

Σκορπίσαμε. Σπάσαμε σε χίλια κομμάτια ιδιωτικά. Έπαψαν οι κοινοί αγώνες, οι κοινές προσπάθειες, οι κοινές αγωνίες. Καθένας για την πάρτη του και όλοι μαζί πάλι για την πάρτη μας. Δεν είναι ίσως τυχαίο που το "κόμμα" στα αγγλικά λέγεται "party"!;

Οι συλλογικότητες έμειναν σελίδες ιστορίας παλιάς. Οι ξεσηκωμοί των αγροτών για την απαλλοτρίωση,  το εργατικό κίνημα στο μεσοπόλεμο, το λαϊκό κίνημα το '40, απεργίες, συνδικάτα, σύλλογοι, σωματεία... Οι καπνεργάτες, οι οικοδόμοι και ξανά οι αγρότες με σημαίες μαύρες να 'ρχονται απ' τα χωριά.

γειτονιές με ουρανό

Όσο μικρή κι αν λέμε την πόλη, μια δύναμη κεντρομόλος μας κάνει να ασχολούμαστε με τα του κέντρου της ή/και με τα πιο δημοφιλή σημεία της. Υπάρχουν, ωστόσο γωνιές, πλατείες, παρκάκια, αλάνες, συνοικισμοί (όπως των "εργατικών" πέριξ της πόλης) που είναι τα πιο ακριανά κομμάτια του μωσαϊκού της. Αλλά, αποτελούν το πλαίσιό της και μπορούν να προσδώσουν καλύτερη ποιότητα ζωής με άνετους και ανοιχτούς χώρους, πάρκα, σχολεία, γήπεδα.

Η ζωή στην πόλη μπορεί να γίνει ανθρώπινη με ήπιες οικοδομικές κατασκευές και φιλικές γειτονιές. Όχι άλλες περιοχές που να μοιάζουν με το κέντρο!

 

Κι ύστερα το μόνο που μας αρέσει στην πόλη είναι ο ...ουρανός της!

νερό στ' αυλάκι

Το άγιο νεράκι ζητούν οι κάτοικοι των χωριών. Ποιότητα και επάρκεια. Αλλού τα δίκτυα είναι κατεστραμμένα, αλλού τα νιτρικά αγγίζουν τα όρια κι αλλού τα άλατα δίνουν δουλειές στους τεχνίτες οικιακών συσκευών. Ενώ, όσοι πίνουν από το νερό της λίμνης επιθυμούν να γίνει άγευστο και άοσμο.

Νερό στο ποτήρι τους, νερό και στο χωράφι, στον κήπο τους. Ύδρευση και άρδευση.

Φυσικά, κανένας λόγος δε γίνεται για κεντρικό αποχετευτικό δίκτυο. (Υπάρχει μόνο στην Καρδιτσομάγουλα και στο συνοικισμό της Νεράιδας.) Ιδιωτικές μορφές κυριαρχούν αποχέτευσης, δαπανηρές αλλά και ανεπαρκείς, που οδηγούν σε λύσεις επικίνδυνες για το φυσικό περιβάλλον (π.χ. διοχέτευση ακαθάρτων και οικιακών λυμάτων σε ποτάμια).

παλέρμο στην ομίχλη

Μέσα στην ομίχλη που αγαπά την πόλη ανάβουν οι προβολείς του πάρκου Παλέρμο που αγαπά η πόλη. Σημείο συγκέντρωσης στη νότια πλευρά της πόλης. Όπως και το Αθλητικό Πάρκο, το αγαπημένο μικρό κολυμβητήριο με τις χιλιάδες αγκιλώσεις και ανεπάρκειές του. Ακόμα κι όταν δεν έχει ζεστό νερό το αγαπάμε.

Αγαπημένοι τόποι που μπορούν να γίνουν πιο λειτουργικοί και χρήσιμοι και νέοι στη βορειοδυτική πλευρά της πόλης, κοντά στα ΤΕΙ (: ένα γήπεδο ποδοσφαίρου μένει κλειδωμένο) ή στη δυτική, στην περιοχή Φαναρίου.

Δημόσιοι χώροι αθλητισμού που δίνουν ποιότητα στον ελεύθερο χρόνο μας.

η γενιά που λείπει

Πρόσωπα πολλά αυτές τις μέρες μικρές εικόνες από ψηφιδωτά στις εφημερίδες. Αν ήταν δυνατό σ' αυτό τον τοίχο ημών των υποψηφίων να σπρώχναμε για λίγο και στο κενό τους να δούμε την πραγματικότητα που δεν καταγράφεται.

Σχεδόν μια βδομάδα τώρα που υπάρχουν καταλήψεις στα σχολεία. Κάτι φωνάζουν τα παιδιά. Όλοι το ξέρουμε. Έχει απαξιωθεί το σχολείο. Έχει γίνει μια πρωινή συνήθεια, ένα κέφι μέχρι να ξεκινήσουν τα φροντιστήρια...

 Είπαμε. Η Καρδίτσα είναι η πόλη των λυκειόπαιδων. Εκείνων που θα λείψουν από τα 18 ως τα 30 τους μακριά, αναζητώντας το όνειρο, γνωρίζοντας τον κόσμο, ταξιδεύοντας σε εμπειρίες και πόλεις, τόπους, χώρες.

Κι αυτή τη γενιά που λείπει την αναπληρώνουν οι φοιτητές κι οι φοιτήτριες που έρχονται στην πόλη;

Αυτή τη γενιά που λείπει την αγαπάμε και θέλουμε να κρατάμε επαφή μαζί της. Karditsa all over the world.

παράθυρα με θέα

Από μικροί κάνουμε συλλογές. Τέτοιες είναι κι οι συλλογές αναμνήσεων.

Μες στο μυαλό μας μένουνε παράθυρα με θέα (windows-views), που σαν απομακρυνόμαστε τα επαναφέρουμε. Όπως ένα μικρό παιδί χαζεύει ένα κοχύλι.

Αν ήμουν παιδί σήμερα, θα θυμόμουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού και γύρω από τη δημοτική αγορά; Θα θυμόμουν τις τέντες και τα πλαστικά / νάιλον παραπετάσματα με τις φωτεινές ηλεκτρικές θερμάστρες στην πλατεία δικαστηρίων [κάτι σε Αριστοτέλους Θεσσαλονίκης εξελισσόμεθα];

Μάλλον θα θυμόμουν που έτρεχα μες στην ασταμάτητη βροχή και κάτι μελαμψοί ψιλόλιγνοι με σανδάλια στα πόδια κρατούσαν ομπρέλες με ένα φωτεινό γαλάζιο χρώμα. Μάλλον θα θυμόμουν τα λιωμένα φύλλα που πέσαν στα πεζοδρόμια.

Αλλά δεν είμαι πια παιδί...

αστικό δρομολόγιο

Κι όταν θέλουμε μια πόλη εξακτινωμένη, με πολλά "επίκεντρα", χρειαζόμαστε γραμμές / δρομολόγια λεωφορείων (και μικρών βαν) που θα ενώνουν το κέντρο με βασικά σημεία της πόλης, αλλά κυρίως με τα χωριά. Μια συγκοινωνία φτηνή, εύχρηστη, συχνή και τακτική (μακάρι δημοτική), όπου στις αφετηρίες της, εντός της πόλης, να συνδυάζεται με κοινόχρηστα ποδήλατα.

Οι άνθρωποι μένουν στα χωριά, όταν υπάρχει λόγος, διέξοδος, επικοινωνία, συγκοινωνία.

φόντο σε φωτογραφία

Κι είναι συνήθεια παλιά, σαν φτάνουν οι εκλογές λόγια ν' ακούγονται μεγάλα. Έτσι και στις μέρες που 'ρχονται θα αρθρωθούν. Συγκεντρώσεις, ομιλίες, ...

Στην κεντρική πλατεία, χρόνια τώώρα, η Καρδίτσα φαντασιώνεται το ευοίωνο μέλλον της και στέκεται να καμαρώνει το φόντο που την περιβάλλει..., όμοιο να μοιάζει με το παρόν της.

η παλιά Ηλεκτρική

 1910-1957

Στέκεται (όσο αντέχει ακόμη) ως μνημείο αρχιτεκτονικής αλλά και της τοπικής ιστορίας [διαβάστε εδώ]. Ένα κομμάτι που απόμεινε για να θυμίζει τον προηγούμενο αιώνα, την αστικοποίηση, τον εξηλεκτρισμό της πόλης, καθώς και το ξεκίνημα του εργατικού και κοινωνικού κινήματος.

«Καθημερινώς προσέρχονται εις τα γραφεία του Εμπορικού Συλλόγου […] και υπογράφουν δηλώσεις οι καταναλωταί ηλεκτρικού ρεύματος υποσχόμενοι επί τω λόγω της τιμής των ότι θα διακόψουν το ρεύμα μόλις αποφασίση τούτο η Επιτροπή Αγώνος» (εφ. ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 01.01.1933).

«Ο αγών ως διεξάγεται είναι καταδικασμένος εις πλήρην αποτυχίαν. Αι ενέργειαι κατυθυνόμεναι εκεί όπου σήμερον κατευθύνονται υπό τας επιδοκιμασίας μερικών ανεύθυνων δημοκόπων. […] Η Καρδίτσα έχει βουλευτάς […] Η υπόθεσις δεν έγκειται εις την εταιρίαν ηλεκτρισμού, η οποία εφαρμόζει ένα νόμον του κράτους…» (εφ. ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΦΩΝΗ, 05.01.1933).

«Δεν θα υποκύψωμεν» (εφ. ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 09.04.1933): «Δίμηνον συνεπληρώθη από τότε που οι Καρδιτσιώται ξεκίνησαν εις ένα τραχύ και δύσκολον αγώνα εναντίον των εκμεταλλευτικών διαθέσεων ενός επιχειρηματίου, εναντίον του αναδόχου ηλεκτροφωτισμού».

Θυμάμαι που στα τέλη του '90 (τότε που καμαρώναμε την ανάπλαση της Δημοτικής Αγοράς) λέγανε πως πρόκειται να ενιαιοποιηθούν οι δύο χώροι και στην παλιά Ηλεκτρική θα γινότανε το θέατρο που λείπει από την πόλη. Δεκαπέντε χρόνια μετά θέατρο δεν έχουμε ακόμη...

ντετερμινισμός

Ωραία και τα οράματα, ωραία και τα λόγια...

"Θα βάλω καινούριο καυστήρα, να καίει βιοκαύσιμο..." "Δεν πάει άλλο με το πετρέλαιο τόσο που έφτασε!"

"Ένα κουτί χάπια ...700 ευρώ. Το ΟΓΑ μου πληρώνει μόνο ένα το μήνα. Ο γιατρός λέει πως χρειάζονται δυο."

Πώς να μη νιώθεις πως δεν μπορείς να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, όταν αντιλαμβάνεσαι πως σου ΄χουν περάσει νήματα πάνω από τους ώμους για να γίνεις μαριονέτα και τα κινεί ένα μακρινό χέρι, μια κεντρική δύναμη εξουσίας;

αγοράζεται η ελπίδα;

ανοιχτή πόλη

Αναζητώντας τη χαμένη μας ελπίδα, προκειμένου να φανεί πάνω από την πόλη ένας ορίζοντας προσδοκιών, είν’ αναγκαίο να γνωρίσουμε και να αναδείξουμε τα δομικά στοιχεία που συνδιαμορφώνουν την καθημερινή μας πραγματικότητα. Η συνειδητοποίησή της είναι η αφετηρία του μετασχηματισμού της.

Η συνηθισμένη έκφραση: «δε μας αρέσει η Καρδίτσα» μπορεί να γίνει: «Η Καρδίτσα που θέλουμε». Με μια διάθεση σεβασμού στις τοπικές κοινότητες και τις ιδιαίτερες κουλτούρες, ο συνεχής διάλογος και η επικοινωνία (κι όχι μόνο η επίσημη ψηφοφορία των εκλογών) μπορούν να δώσουν στους πολίτες τη δύναμη της αλλαγής.

Με μια αυτογνωσία της τοπικής μας ιστορίας, ο νέος δήμος Καρδίτσας μπορεί να αποτελέσει μια εξακτινωμένη πόλη. Με τη δημιουργία επίκεντρων (πιθανό στις έδρες των καποδιστριακών δήμων), η «ανοιχτή πόλη» μπορεί να επιβιώσει και να αναδειχτεί στο νότο των Βαλκανίων, έχοντας χαρακτηριστικά, όπως:

Εύκολη καθημερινότητα. Μετακινήσεις με ποδήλατο και φτηνή δημοτική συγκοινωνία.

Ποιότητα ανοιχτών / δημόσιων / κοινόχρηστων χώρων. Λειτουργικότητα, καλαισθησία και φροντίδα του αστικού περιβάλλοντος.

manifesto

Η Καρδίτσα, παιδί της αστικής επανάστασης, είναι μια ανοιχτή πόλη, με την έννοια ότι καθημερινά υποδέχεται τους κατοίκους των περιχώρων, μιας και αποτελεί διοικητικό, εμπορικό, οικονομικό και κοινωνικό κέντρο.

Αναζητώντας την ταυτότητα της πόλης -το παρόν της ιστορικότητάς της- θα διαπιστώναμε πως αυτή είναι καλυμμένη με ένα σελοφάν, μια επικάλυψη, μια στοιβάδα που έχει φθαρεί, αλλά συντηρείται από τις επίσημες, θεσμικές φωνές της τοπικής κοινωνίας:
Θεωρείται μια μικρή επαρχιακή πόλη της αγροτικής περιφέρειας, "φτωχός συγγενής", με λίγες αξιώσεις και περιορισμένο ορίζοντα προσδοκιών. Καμαρώνει τους επιφανείς άνδρες της [έχουμε οδό αφιερωμένη σε Καρδιτσιώτισσα;], έχει τους τοπικούς της (εθνικούς) ήρωες και αγίους, ενώ ο πολιτισμός της παράγεται από θεσμικούς φορείς και επίσημα συμβούλια συμβούλια (Πολιτιστικούς Σύλλογους) που δεν ξεφεύγουν από τον "πολιτικά ορθό" δρόμο και το καθωσπρέπει φαίνεσθαι.
Χαρακτηριστικές είναι οι πεποιθήσεις: "Η Λίμνη φέρνει τουριστική ανάπτυξη", "Ο Κάμπος είναι ταυτισμένος με τη γεωργία" και "Όταν μιλάμε για Ιστορία αναφερόμαστε στην παράδοση (φολκλόρ)".

Αναμφίβολα, η εικόνα που έχουμε για την ταυτότητα της πόλης χρειάζεται επικαιροποίηση. Η πόλη έχει μια ταυτότητα που συνδιαμορφώνουν περισσότεροι παράγοντες από αυτούς που συνήθως έχουν δημόσιο λόγο, αλλά αγνοούνται ή αποσιωπούνται στη δημόσια σφαίρα.
Η πόλη δεν έχει μόνο μια φωνή, αυτή των επίσημων προσώπων και των τοπικών ΜΜΕ. Υπάρχουν φωνές που δεν ακούγονται. Υπάρχουν φωνές που δεν τις ακούμε. Είναι οι φωνές των νέων [Η Καρδίτσα είναι πόλη λυκειόπαιδων.], των "μειονοτήτων" [τσιγγάνων, ατόμων με αναπηρία και άλλων κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων], των μη προνομιούχων, των μη ενταγμένων σε θεσμικούς φορείς.

Το σελοφάν της ταυτότητας της πόλης, το φθαρμένο, το βλέπουμε όλες κι όλοι μας. Από κάτω του υπάρχουν δομικά στοιχεία που συνεχώς αναταράσσονται, αλλά δε βγαίνουν στην επιφάνεια. Όταν αντιληφθούμε και συνειδητοποιήσουμε πως αυτά τα κομματάκια του παζλ είναι ζεστά και ζωντανά και τα φέρουμε στην επιφάνεια, τότε θα αλλάξει και η εικόνα της ταυτότητας της πόλης.

φθινόπωρο στα καφενεία

...συναντώντας ανθρώπους